De allereerste keer. Die vergeet ik nooit meer. De spanning die ik voel als ik de afspraak toe rijd. Alle vragen schieten door mijn hoofd. Wat zullen ze wel niet van mij vinden? Ben ik wel goed genoeg? Heb ik genoeg te bieden? Kan ik het wel waarmaken?
De zenuwen gieren door mijn keel. Het voelt als een eerste date. Dat is het niet. Het is een eerste kennismakingsgesprek. Een mogelijkheid voor een opdracht. En dan kan ik echt voor mijzelf als ondernemer beginnen!
Ik maakte mij zorgen om niets. Het kennismakingsgesprek ging goed. Op één ding was ik niet goed voorbereid. Namelijk de financiën. Een paar weken geleden had ik snel een uurprijs berekend. Maar ik had een kennismakingsgesprek verwacht en geen onderhandeling. Ik deed de aanname dat er nog wel een vervolggesprek zou gaan volgen. Ik was immers altijd in loondienst geweest. En bij een sollicitatie gingen er ook altijd minimaal 2 à 3 gesprekken overheen, voordat de keuze werd gemaakt.
In dit geval niet. De vraag werd direct gesteld aan het einde van het gesprek. “Wat vraag je?”. En ik voelde gelijk: dit is mijn eerste gesprek en ik maak gelijk een cruciale fout: Ik ben niet goed voorbereid.
Gelukkig had ik het uurtarief van een paar weken geleden nog in mijn hoofd zitten en ik noemde dat. Enigszins aarzelend. Want stel dat het te hoog was? Wat moest ik dan doen? Maar hij ging direct akkoord. En ik wist: ik had meer kunnen vragen, want dit ging te gemakkelijk.
Daar was mijn allereerste ondernemersles en ik stond nog niet eens ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Zorg dat je altijd voorbereid bent op een onderhandeling, want in ondernemersland gaat alles snel.
Ik was natuurlijk als een kind zo blij. Nu kon ik echt gaan bewijzen of ik het in mij had. Helemaal op eigen benen staan en niemand die mij meer ging vertellen wat ik moest doen. Aan de andere kant ook spannend, want stel dat ik het niet waar zou kunnen maken?
En ik ging aan de bak. Direct blije klanten, maar ik voelde mij niet helemaal happy. Dat uurtarief zat mij al direct vanaf dag één in de weg. Ik kwam er namelijk achter dat ik alleen maar geld verdiende als ik voor klanten aan het werk was. En als ik andere dingen in het ondernemerschap deed, dan verdiende ik helemaal niets! Zeker in het begin waren er nog helemaal niet veel klanten, dus ik moest de uren bij elkaar sprokkelen. En als een klant zijn afspraak annuleerde dan zat ik in de rats: geen inkomsten.
Uurtje factuurtje werken is helemaal niet handig! En hoe vaak ik dat anderen regelmatig had horen zeggen, moest ik het eerst in de praktijk gaan ervaren. Want als ik het uurtarief ging terugrekenen naar het aantal uren dat ik echt in mijn onderneming aan het werk was, dan zat ik misschien wel op 15 euro per uur. Ik heb het mijzelf bespaard om het door te rekenen. Het was te confronterend.
Daar was ondernemers les 2: Ben nooit afhankelijk van het werken in uren, maar werk waarde gedreven.
Na een half jaar werd het uurtarief vervangen door een trajectprijs. Wat een opluchting was dat. Dat betekende stabiele inkomsten en in plaats van het sprokkelen naar uren kon ik nu echt waarde gaan leveren! Het maakt mij niet meer uit als ik een uur meer besteed aan een klant. Als die klant daarmee geholpen is, ben ik ook blij.
Je kunt nooit meer werken dan het aantal uren dat in een dag zit. Werken op basis van een uurtarief is niet lonend op de lange termijn. Want is jouw kennis uit te drukken in een uur? En als je nu sneller bent dan de rest, word je dan afgestraft op de snelheid? Of moet je twee keer zoveel waarde leveren, omdat je nu eenmaal snel bent? Of ben jij die ondernemer die alleen maar uren maakt en gewoon eigenlijk verkapt in loondienst is en stuur jij een factuur in plaats van dat jij een loonstrook krijgt?
Af en toe moet je eerst zelf iets ervaren om achter de conclusie te komen dat het niet werkt. Ook al zegt een ander het tegen je. Beleven is soms het beste.
Janine van Vliet
Koken met Cijfers
In de gratis gids van Rompslomp vind je handige inzichten en praktische tips uit de praktijk. Zo bepaal én krijg jij straks jouw ideale uurtarief!